Epilogo - Thiago Messi

PONAD PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ

- Co ja mam teraz zrobić?
- Nie mam pojęcia.. w chwili, gdy dała mi kosza, wiedziałem, że jest niezłą suką.
- Pique, stul jape. - Wycedził Messi przez zaciśnięte zęby, wpatrując się w zdjęcie, które znajdowało się na okładce gazety. Na zdjęciu znajdował się Cristiano, który w objęciach trzymał niemowlę. To samo zdjęcie znajdowało się na instagramie i facebooku piłkarza i do każdego zdjęcia był ten sam opis 'Buenos dias Thiago Messi!'. - mój syn..
- Już nie udawaj, że obudził się w tobie instynkt macierzyński.
- Pojadę do niej. - Leo ignorując słowa Hiszpana, podniósł się z sofy i ruszył w kierunku drzwi.
- Ejejej! - Pique przeskoczył kanapę i znalazł się zaraz obok przyjaciela. - ty chyba nie mówisz poważnie.
- Właśnie mówię. - Leo przyspieszył kroku i po chwili stał przy samochodzie.
- Zastanów się.. ona Cię okłamała..
- Ja zrobiłem większe gówno.
- Zasłużyła.
- Gerard. - Leo siedział już w samochodzie i opuścił szybę, zapalając wcześniej samochód. - nie będę się na niej wyżywał tylko dlatego, że dała Ci kosza. - Gerard zaniemówił. Patrzył przez jakiś czas na przyjaciela i zrobił parę kroków w tył.
- Rób co chcesz, to Twoje życie.
- Dziękuję, że oddałeś mi nad nim kontrolę. - Gerard już nabierał powietrza w usta, by udzielić odpowiedzi, ale Leo opuścił posesję domu Hiszpana z piskiem opon, kierując się na lotnisko.

~ * ~

W domu była sama. Ronaldo z narzeczona i synem byli w odwiedzinach u Ramosa, a ona sama leżała na tapczanie, czule obejmując uśpione maleństwo na swojej piersi. W tle słychać było cicho włączony telewizor. Patrzyła na synka i nie spuszczała z niego wzroku. Na jej ustach malował się uśmiech. ale nie był on oznaką stuprocentowego szczęścia. Tak naprawdę brakowało jej mężczyzny, który tak cholernie ją zranił. Nie słyszała o Messim od ponad pół roku, ze względu na Ronaldo, jak i na własny spokój. Wystarczająco wiele już zdążyła wycierpieć.
Delikatnie obróciła głowę i spojrzała przez okno. Zauważyła blask reflektorów i domyśliła się, że Cristiano z rodziną wrócili do domu. Ponownie spojrzała na zawiniątko na swojej piersi i delikatnie pogłaskała synka po główce. Po chwili usłyszała dzwonek do drzwi, co ją zdziwiło i zdenerwowało.
- Cichutko Skarbie, wujek zapomniał kluczy. - powoli podniosła się z kanapy i lekko bujała w ramionach małego Messiego. Powoli podeszła do drzwi i przekręciła klucz w zamku. - Leo? - na widok ojca dziecka poczuła, jak serce zaczęło jej nierówno bić. Patrzyli sobie w oczy, jakby ignorując płacz Thiago. Jednak po chwili Leo niepewnie przekroczył próg w drzwiach, a Antonella przytuliła do siebie synka, uciszając go szeptem.
- Porozmawiamy?
- Myślisz, że mamy o czym? - Thiago powoli się uspokajał, więc Antonella przeszła z nim do salonu, gdzie stało łóżeczko. Położyła w nim Malca a ten trzymał rączkę w buzi i przebierał nogami. Do łóżeczka podszedł Leo, który jak zahipnotyzowany przyglądał się chłopcu.
- Chciałbym Cię przeprosić..
- Daruj sobie. - wyszeptała, zakładając ręce na piersi.
- Wiem, że zachowałem się jak chuj..
- Nie tłumacz mi się, ja niczego od Ciebie nie oczekuję.
- Ale ja chcę to naprawić. - oboje spojrzeli sobie w oczy. Antonella minęła Messiego i przeszła do kuchni, a Argentyńczyk posłusznie podążył za nią.
- Nie ma czego naprawiać.
- Jest.. chce o nas zawalczyć.
- Po pierwsze, nie ma już nas, po drugie nigdy już nie będzie.
- Anto.. - Leo zrobił niepewny krok do przodu, a ta zrobiła trzy pewne w tył. - kocham Cię..
- Przykro mi, że tak późno to zrozumiałeś.
- Nie odtrącaj mnie.
- Ja Ciebie?! Kurwa, jesteś śmieszny.. - Antonella gorzko się zaśmiała czując gromadzące się łzy w oczodołach. - to ty niejednokrotnie mnie odtrąciłeś, a na wieść o dziecku spierdoliłeś do Barcelony! Przez cały okres mojej ciąży się nie odezwałeś i śmiesz twierdzić, że Cię odtrąciłam? - patrzyła na Messiego wzrokiem pełnym pogardy, pozwalając pojedynczym łzom spłynąć po policzkach. - tak naprawdę jesteś tu, bo gryzą Cię wyrzuty sumienia, a nie z powodu prawdziwego uczucia, którym ja Cię obdarzyłam.
- Ja.. - tak naprawdę nie wiedział co powiedzieć. Słowa Antonelli bardzo zabolały. Uświadomiła mu jak bardzo ją zranił. W tych słowach było za dużo prawdy, a on bezsilnie starał się doszukać jakiegoś kłamstwa, które mógłby wykorzystać w geście obronnym. - przepraszam..
- Chcę Ci uświadomić, że nasza bajka tak szybko się skończyła, jak szybko się również zaczęła. To był związek bez przyszłości.
- Nie będzie Ci żal?
- Czego? Tych łez? Samotności? Cierpienia? Uwierz, nie będzie mi żal. - przez chwilę panowała cisza. Nie wierzyła, że to wszystko, co dziś powiedziała przeszło jej przez usta. Wiedziała jednak, że tak trzeba, w końcu zrozumiała, że też zasługuje na szczęście.
- Mamy syna..
- Nie zakazuje Ci kontaktów z Thiago, możesz się z nim widywać. - Leo skinął głową i powoli udał się w kierunku wyjścia. Antonella nie spuszczała z niego wzroku i z miejsca analizowała każdy jego ruch.
- Kocham Cię i wiem, że to nie koniec.

______________________________________________________

CZYTASZ = KOMENTUJESZ :)

Jest i epilog :)) 

Nie wiem kto się spodziewał takiego zakończenia, mam nadzieję, że mnie nie zabijecie ;33

Możecie sobie domyślić ciąg dalszy ^^ czy Leo i Anto wrócili do siebie, czy jednak nie ;33 pewne jest to, że planuję kontynuację, ale nie wiem kiedy napiszę prolog, na pewno w przyszłym roku (y)

Dziękuję wszystkim czytelnikom za komentarze i ogromną liczbę wyświetleń :) <3

To tyle :*